Daar gaat-ie dan! Dit is de enige scherpe foto omdat hij gemaakt is met de telefoon van Edward en niet met mijn brakke iPhone.

Onderweg kopje koffie en tijdschrift. Vanaf Hengelo is het maar 4 uur en een kwartier naar Berlijn. Zonder overstappen.

Het uitzicht onderweg is nogal saai. Maar ik wilde jullie het toch niet onthouden.

Drie hoog, in dat gele gebouw, daar zit m’n appartement.

Het is in het oude Oost-Berlijn. In de wijk Friedrichshain. Naar het centrum is het een dik uur lopen. Gelukkig is er een metro in de buurt.

Echt groot is het allemaal niet, de woonkamer is meteen de slaapkamer. En andersom.

Maar dan wel weer een aparte keuken. Heel fijn, want iedereen weet dat ik erg van uitgebreid koken houd. Ahum. De badkamer is ook apart (gelukkig), maar daar heb ik nog geen foto van.

Uitzicht vanaf het balkon. Let op de fraaie herfstkleuren

De eerste avond meteen maar even een wijntje. Om te vieren dat het tot zover nog allemaal goed gaat. Met de jas aan buiten op een terras. Brrr.

Elke ochtend wandel ik naar het metrostation.

Die van mij komt op het rechterperron, ik hoef dus me niet te haasten. Zoals je ziet vergt zo’n foto het uiterste van m’n iPhone.

‘s Ochtends om half 8 ben ik nog wat duf, gelukkig zie je dat niet op deze foto. Oh en die toren zie je overal. Heel handig voor iemand zoal ik die geen richtingsgevoel heeft.

Na de metro nog een stuk lopen naar het FabLab. En vooral overal lang wachten bij het oversteken. Niemand loopt hier door rood, dus ik pas me maar aan.

Dit is het FabLab. Als ik een betere camera heb gekocht maak ik nog wel een keer een betere foto. Maar de toren staat er wel mooi op.

Dit is de ruimte waar iedereen die komt aanwaaien kan zitten. Soms zit het helemaal vol, maar het is nog vroeg.

Ik heb m’n eigen plekje, dat bureau links, met de laptop en de zwarte koffiemok. De jongen rechts is Olaf, een Duitser die net als alle andere Berlijners daar niet echt van gezelligheid lijkt te houden. Verder zijn ze wel aardig hoor.

Eerst maar eens koffie. Jullie merken wel dat dit een heel uitgebreid verslag is. Daar heb ik alle tijd voor want ik heb 2 maanden vakantie.

Er staat allerlei leuk speelgoed hier. Dit zijn 3D printers.

Daar kan je dit soort dingen mee maken. Geen idee wat dit is; dit is van iemand anders. Een stofzuiger? Of een raceauto? Wie zal het zeggen…

Ook dit is een compleet raadsel. Het ding staat al 5 dagen hieraan te printen en niemand weet wat het wordt. De maker komt waarschijnlijk over een week of 2 eens kijken of het al af is.

Hier zie je hoe tergend langzaam het printen gaat. Laagje voor laagje voor laagje. Die grijze plastic draad is het materiaal dat in de printkop wordt gesmolten en in kleine druppeltjes op het object wordt geprint. Toch fascinerend.

Ik ga pas volgende week met 3D printen aan de slag, want moet eerst een cursus volgen. Laser-snijden kan ik al wel, dus daar ben ik deze week mee bezig.

Dit zijn alvast wat probeersels. Uiteindelijk wordt het een hele mooie lamp. Van balsahout.

Hoewel het hier stikt van de eettentjes, met eten uit elk land dat je maar kan verzinnen, is hier het bewijs dat ik toch ook zelf kook. En heel gezond, je ziet het niet zo goed, maar dat is pasta met een heleboel groente. Mijn TV laat alleen maar Duitse zenders zien, dus ik kijk Uitzending Gemist, of Netflix op m’n laptop.

Na het eten naar de klimhal. Gezellig druk. De kunst is hier vooral om niet bovenop iemand te vallen.

Hier ben ik op weg naar het knutsel-walhalla van Berlijn: ‘planet modulor’. Hier hebben ze alles voor de crea-bea’s onder ons. Ze verkopen er echt alles.

Voornamelijk frutseldingen (serieus, wie stempelt er tegenwoordig nog?)

Maar ook het stoerdere werk: balsa hout, 2.5 mm dik (neeeee, nog maar 4 plankjes!)

Als je het ‘Architecture’ noemt, de prijs wat opschroeft, en het in stijlvolle artiefartie (dat wil zeggen witte of zwarte) dozen doet, is het opeens geschikt voor volwassenen. Wel leuk hoor, ik heb nog even staan twijfelen… Waar is de Sint als je ‘m nodig hebt?

‘s Avonds ben ik naar een lezing over datavisualisatie geweest. Dat is waar ik me normaal bij TNO mee bezig houdt, dus een serieuze zaak. Hier echter bestond het publiek uit 3 verveelde meisjes van een jaar of 18, een dame met woest haar en een veel te strak legerjack voor haar te grote borsten, een geflipte kunstenaar met hoed, en een travestiet (echt waar). Hij/zij schoof het beeld uit toen ik een foto maakte. Kortom, een gezellige avond. En ook nog wat geleerd.

Wat dit is weet ik niet meer. Maar ik heb het wel opgegeten. Het was m’n avondeten. Ik leef nog. Ook hier heb ik van geleerd:

de volgende keer geen gekkigheid, maar gewoon een eerlijke Hollandse voedzame maaltijd.

Weekend! Wat overigens niet wil zeggen: ongebreideld plezier. Ook hier hang ik noodgedwongen de huisman uit. Ik heb gekozen voor ‘Koch Buntwasche – 40′ en dat bleek goed uit te pakken.

Waaaaaat?!? Geen vaatwasser??

Even bijkomen van de schrik bij ‘Louise Cherie Cafe’. Inderdaad, de eigenaresse is Frans, er zitten alleen maar Fransen op het terras, dus met m’n ogen dicht en m’n dikke jas aan is het net Zuid-Frankrijk.

Ik moet zeggen dat ik wel even opzag tegen zo’n weekend alleen. Maar eigenlijk heb ik me prima vermaakt.  Met onder andere een heel verantwoord bezoek aan het Bauhaus museum. Voor de leergierige lezertjes: Bauhaus was een stroming in de architectuur in de jaren 20 en 30, die met alle tradities brak, met als motto ‘strak en functioneel’. Best mooi als je er van houdt. Het museum zag er aan de buitenkant nogal troosteloos uit, maar was van binnen heel stijlvol en fris, maar daar mocht ik dan weer geen foto’s maken.

Voor de tweede maal die dag had ik een beloning verdiend. Toevallig lag het museum in een vrolijke wijk, met allemaal vlaggetjes en bontgekleurd gebak.

En kijk, Edward, dit is het restaurant waar we volgend weekend gaan eten. Aangezien je zo van die film houdt.

Omdat ik de blaren op m’n voeten had, en omdat iedereen in Berlijn op sneakers loopt, moest ik er ook aan geloven. Keuzestress in KaDeWe (de Bijenkorf van Berlijn).

De volgende dag, lekker aan de wandel op m’n nieuwe pattas. Dit is de Karl-Marx Allee. Socialistische architectuur uit de jaren 50, met Moskou als grote voorbeeld. De straat is breed genoeg (90 meter) voor allerlei imposante parades. Of voor 6 rijen auto’s.

Lekker herfstweer, mooie kleuren, en tja, wat was dat gebouw ook alweer? Geen flauw idee. Overigens was het heerlijk rustig in de stad: alle winkels zijn op zondag dicht in Duitsland, zelfs in Berlijn.

Voordat jullie de indruk krijgen dat Berlijn een mooie stad is, even wat tegenwicht.

Als je er lang genoeg naar kijkt heeft het ook wel weer wat. Soms is het maar goed dat m’n brakke telefoon wat verzachtende opnames maakt.